In de wereld van het Indo-Europees paganisme worden twee verschillende benaderingen gevolgd: reconstructionisme en revivalisme. Bij reconstructionisme tracht men oude religieuze praktijken zo nauwkeurig mogelijk te herstellen, rekening houdend met de kennis die we hebben van het verleden. Revivalisme daarentegen beoogt de oude praktijken nieuw leven in te blazen, maar dan binnen een moderne context en met moderne methoden.
Beide benaderingen zijn van vitaal belang voor de integriteit en bruikbaarheid van hedendaags Indo-Europees paganisme. De mate waarin iemand reconstructionist of revivalist is, hangt af van persoonlijke voorkeuren. Beide methoden hebben hun eigen voordelen. Vaak vult de wederopbouw onze kennis aan, terwijl de heropleving leegtes opvult. Heropleving maakt paganistische praktijken ook toegankelijker voor een breed publiek.
Echter, beide benaderingen kunnen ook negatieve aspecten hebben, vooral wanneer ze tot extremen worden doorgevoerd. Ongezond reconstructionisme maakt van Paganisme een veeleisende religie door het verleden als heilig te beschouwen en historische essentie als maatstaf voor "echte" Paganistische praktijken te hanteren. Ongezond reconstructionisme kan misleidend zijn en nieuwe of ´gestolen´ praktijken als "oud" presenteren, waardoor er misinformatie ontstaat over wat Indo-Europees paganisme werkelijk inhoudt.
Een gezonde benadering van revivalisme houdt rekening met de behoeften en ethiek van moderne mensen, terwijl een gezond reconstructionisme eerlijk is over nieuw materiaal. Beide vormen samen modern Indo-Europees paganisme.